Gözlerden Önce

 

                                   Gözlerden Önce

      Sanki çölden geliyorsun pantolonun da ketenden. Ruhun da yavaş yavaş 

ayrılıyor bedenden. Yolun uzun, gezdikçe içine kum doluyor eskimiş pabuçlarının. 

Geceleri yağmurlar boğuyor etrafı, çölde dolaşsa da senin bakışların. Burada fark 

ediyorsun ölümünün yaşamından daha yakın olduğunu. Tanımadığın bir el 

kavrıyor  belinden. Gözünü kör edecek bir güzellikte fırtına, ama göz yaşlarından 

değil bu sefer kumdan. Neyin yoksa süpürüyor, çünkü senin olan hiçbir şey 

kalmamış o nereye gitsen yanında taşıdığın resimlerden başka. En güvendiğin 

yalanlarını bile gösteriyor o fırtına. Artık çıkamıyorsun evinden, korkuyorsun. Bu 

güzel ten de sen değilmişsin gibi kaçıyorsun kendinden. İçeri giriyor hafif bir ışık 

huzmesi, pencerenden. Oysa seni bir tek karanlık anlar artık. Etin, kanın şıp diye 

ayrılıyor kemiklerinden. İki küçücük çocuk çıkıyor o gedikten. Sabahı görebilen 

ağıtını sunuyor, belki Tanrı bu sefer affeder diye birden. Usulca kalkıyorsun her gün 

yattığın o yataktan. Suyu denizde bulamayınca çölde aramaya  başlıyorsun bir 

yandan. Kara koyunun biri pek bağnaz. Huyunu anasından almış yaramaz. Ama 

işler öyle yürümüyor. Yön değil yün lazım sahibine. Kahrolsunlar kahrolsunlar. 

Kulağını çınlatan bir ses duyuluyor ahırdan. Tırpan, çapa, çekiç hepsi kaçışmalarda. 

Çünkü onlar ahmakların da yerine duyarlar. Ama kara koyun  sağır duyarsa kendi 

bağırışını  dayanamaz çok ağlar. Ondan mıdır peki sizce bu  tartışmalar ? Ne zaman 

bitecek bu tekrar tekrar zihnimde çalan çatışmalar ?  Ama gözleri ? Gözleri çok 

güzel. Büyük bir çuval içinde belli olmuyor canlılığı. Ama gözleri ? Gözler çok, hem 

de çok güzel. Tabii çok daha fazlasına ihtiyacı var, güzel bakan gözlerden önce.